Rozdział 6

Biegałam po domu jak burza. Wykąpałam się szybko, po czym wysuszyłam i wyprostowałam włosy. Umalowałam się delikatnie. Żadnej tapety, sama natura. Założyłam na siebie krótkie jeansowe spodenki, jakąś koszulkę z „animowaną” marchewką i oczywiście trampki. I byłam gotowa. Nie wiem nawet kiedy zleciały te dwie godziny oczekiwania na samochód blondyna.
Zbiegłam po schodach mijając mamę.
 -Gdzie się wybierasz? –zapytała ze spokojem.
 -Idę do kolegi… na domówkę – wyszczerzyłam się.
Rodzicielka zaśmiała się mówiąc ciche: „To się teraz tak nazywa”.
 -Miłej zabawy – puściła mi oczko i zniknęła w kuchni.
Pokręciłam głową z niedowierzaniem. Moja mama się śmiała! Muszę to chyba gdzieś zapisać. Od kiedy pamiętam zawsze była osobą dość… oschłą, nie lubiącą się bawić. Jednak dziś mile mnie zaskoczyła.
Wyszłam z domu, zamykając za sobą drzwi i nim się obejrzałam czarne porsche zaparkowało na podjeździe przed domem.
 -No proszę, widzę kolejny dziany chłopiec – westchnęłam przewracając oczami.
 -Co marudzisz pod nosem? Dalej chodź, bo Matt powiedział, że jeśli nie zwrócę jego auta za kilkanaście minut to zgłasza kradzież! – krzyknął chłopak.
Zaśmiałam się głośno i podeszłam do auta.
 -Wsiadaj, wsiadaj! – zażądał szczerząc się jak głupi do sera.
Jego humor udzielał się chyba każdej osobie będącej w pobliżu, łącznie ze mną.
Posłusznie wykonałam polecenie.
Droga minęła szybko. Nialla napadł słowotok, bez przerwy opowiadał o wszystkim i wszystkich. Był jeszcze bardziej wyluzowany niż wtedy, w Pizzerii.
 -No to jesteśmy – chłopak zatrzymał auto przed willą.
Wyjrzałam przez okno i otwarłam usta ze zdziwienia. Dom był ogromny. Zawsze wydawało mi się, że to moje lokum jest duże, ale to było przynajmniej trzy razy większe.
 -Ty tu mieszkasz? – zapytałam zszokowana.
 -Taa. Razem z czwórką totalnych idiotów, niestety zostało nas tylko trzech, bo reszta jechała szukać Narnii.
Parsknęłam śmiechem.
 -Wejdź już do domu, zaraz do ciebie dołączę, bo nie chcę być ścigany przez tabun mundurowych.
Uniosłam brew.
 -Jasne – skinęłam głową i wysiadłam z auta rozglądając się z uwagą.
Ruszyłam w kierunku domu, z którego dobiegała głośna muzyka. Drzwi stały otworem, stanęłam na progu i po chwili zostałam wręcz zaatakowana przez pewnego szatyna.
 -Oo! Nowa mordka widzę! To ty jesteś Stephanie? Tak? Ja jestem Louis! Witaj w naszym…
Kiwałam głową wsłuchując się w potok słów płynący z jego ust.
Po chwili zerknął na moją koszulkę, wydał zduszony okrzyk zakrywając usta dłońmi.
 -Ty też należysz do funclubu pana marchewki? – pisnął podskakując jak rozentuzjazmowany przedszkolak.
 -Yyy… - patrzyłam na niego z otwartą buzią.
 -Nie?! – wydawał się wręcz oburzony, że nie dostał oczekiwanej odpowiedzi.
 -Hmm. Tak… Należę do funclubu pana…Yyy.. marchewki? – powiedziałam to tylko dlatego, że w jego szarych oczach zebrały się łzy.
Słysząc moje słowu znowu zaczął podskakiwać.
Zaśmiałam się cicho. Nowopoznany Louis zaliczał się do tej pozytywnej grupy osób, które zdążyłam poznać w swoim marnym życiu.
 -O widzę poznałaś Lou – usłyszałam za sobą głos Nialla.
Spojrzałam przez ramię i posłałam mu uśmiech.
Chłopak wyminął szybko szatyna i pociągnął mnie w głąb domu. Usiedliśmy na jednej z sof znajdujących się w salonie.
 -Chcesz coś do picia? –zapytał.
 -Na razie nie – uśmiechnęłam się.
 -Okej, w takim razie zaraz wracam, bo uschnę – wyszczerzył zęby.
 -Gdzie mogę zapalić? – zapytałam, a blondyn spojrzał na mnie zdziwiony.
 -Tam masz balkon – wskazał głową na szklane drzwi i zniknął w małym tłumie.
Wstałam i ruszyłam w kierunku wyjścia.
Kiedy tylko znalazłam się na zewnątrz, zaczęłam przeszukiwać kieszenie jeansów. Nie mogłam nigdzie znaleźć papierosów.
 -Szlag – mruknęłam pod nosem i westchnęłam zrezygnowana.
Usłyszałam jak rozsuwają się drzwi. Zerknęłam przez ramię.
 -O.. wybacz, ale myślałem, że nikogo tutaj nie ma – powiedział chłopak stojący za mną, skądś go znałam, ale skąd?
Przyglądaliśmy się sobie przez chwilę.
 -Ej! To ty jesteś tą dziewczyną z klubu, co nie? – zapytał.
Zbliżył się do mnie, a ja zorientowałam się, że jest to ten Liam, którego „uratowałam” przed kumplami.
 -Najwyraźniej to ja – uśmiechnęłam się, kiedy stanął obok mnie.
 -Wybacz za takie pytanie, ale co ty tak właściwie tutaj robisz?
 -Przyjechałam tu z Niallem – odparłam wzruszając ramionami.
Chłopak zastanowił się chwilę.
 -Od kiedy nasz blondasek sprowadza do domu dziewczyny? – powiedział sam do siebie.
 -To ty z nim mieszkasz? – zapytałam zszokowana.
 -Z nim, z Louisem i tamtą dwójką z klubu. – Wymienił uśmiechając się.
Moje oczy zrobiły się wielkie jak monety. Zdałam sobie sprawę z tego, jaki ten świat jest mały.

Harry
Powoli zaczynało się ściemniać. Nie miałem ochoty spędzić nocy w aucie, więc zatrzymałem się przy pierwszym napotkanym hotelu. Zameldowałem się i poszedłem do mojego pokoju ciągnąc za sobą malutką walizkę. Miałem zamiar od razu iść spać, jednak muzyka płynąca z dołu mnie zwabiła.
Usiadłem przy barze i zamówiłem jakiegoś drinka, którego po chwili wręczyła mi barmanka.
 -Dzięki – westchnąłem i napiłem się.
Alkohol przyjemnie palił mnie w przełyk.
 -Nie widziałam cię jeszcze tutaj – usłyszałem dziewczęcy głos.
Nie zdążyłem się nawet obejrzeć, a siedziała przede mną niziutka brunetka.
Uśmiechnąłem się do niej.
 -Zatrzymałem się tutaj na noc – stwierdziłem wzruszając ramionami.
 -Olivia – wyciągnęła w moją stronę drobną dłoń.
Ująłem ją delikatnie i przedstawiłem się posyłając swój „firmowy” uśmiech.
 -Co cię skusiło, żeby zatrzymać się tutaj? – zapytała.
 -Perspektywa spania w aucie nie jest zbyt kusząca – pociągnąłem łyk drinka.
Uniosła brew, jakby w niemym zapytaniu.
 -Sprawy prywatne – odparłem.
Pokiwała głową ze zrozumieniem i spojrzała w innym kierunku, zaciskając usta w wąską kreskę.
Westchnąłem cicho. Taa… Brawo Harry! Dziewczyna próbuje nawiązać jakikolwiek kontakt, a ty dajesz jej kosza! Jesteś idiotą, ale za to przystojnym.
Uśmiechnąłem się do swoich myśli.
„Dzięki Harry” – powiedziałem do swojego wewnętrznego ja.
Przecież nie mogłem tak po prostu zacząć z nią flirtować. Był jeden powód, który sprawiał, że stąpałem twardo po ziemi. Jedna rzecz nadająca mojemu życiu sens.

                                                             ~~~

-Hey ;D Wow, jest już 6 ;D No kto by pomyślał xD Pamiętamy jak jeszcze niedawno dodawałyśmy prolog ;p

-Zapraszamy na bloga jednej z współautorek (Najimi) <klik>

-Nowa notka oczywiście w środę, ale pod jednym warunkiem (Tak, wiemy. Nic więcej byśmy nie robiły, tylko stawiały Wam warunki xD haha). Pod tym rozdziałem musi być minimalnie 25 komentarzy ( Podbijamy stawkę xD haha) , bo biorąc pod uwagę liczbę członków, to nabijecie je bez problemu ;D 

-Dobra, już Was nie męczymy ;D

Pa ;**